Spiski i przeciwskuteczne akcje

Związki partnerskie. Najpopularniejszy temat ostatnich tygodni. Ważny, nudny i frustrujący. I taki, w którym wypada mieć własne zdanie.

Z prawdziwą fascynacją, a czasami też, nie ukrywam, z irytacją obserwowałam ostatnie okołozwiązkowe dyskusje w naszych mediach. Irytacja spowodowana była głównie głosami w rodzaju „i tak to, co robicie, nic nie da, ale trzymam kciuki”, czy też „moglibyście zrobić relację na żywo z tego, co się dzieje w Sejmie i pod Sejmem, taką ze zdjęciami i wideo”. Fascynacja – momentami niezwykłymi, przynajmniej dla mnie, teoriami na temat tego, o co w ogóle w tym wszystkim chodzi. Było też, żeby być sprawiedliwą, sporo radości z coraz częściej pojawiających się głosów, że to nasza sprawa, od nas zależy i to my musimy w tej kwestii najwięcej działać, nie oglądając się na polityków, media i całą resztę. To naprawdę pozytywne i sporo już o tym pisałam na blogu. Dziś będzie o tym, co niekoniecznie pozytywne, choć na pewno ciekawe.

Fascynująca teoria numer jeden ma coś wspólnego z wynurzeniami naczelnego pewnego nieistniejącego już portalu gejowskiego na temat zawodowych gejów (o istnieniu lesbijek czy osób biseksualnych ów naczelny zazwyczaj nie pamiętał). Na wypadek, gdyby ktoś nie kojarzył, o co w niej chodziło, krótkie wyjaśnienie: owi zawodowi geje to działacze, którzy żyją ze swojego aktywizmu, w związku z czym ostatnią rzeczą, na której im zależy, jest rozwiązanie naszych problemów, bo to oznacza dla nich bezrobocie. Jak to się ma do ostatnich wydarzeń? Ano ma, bo walka o projekty „maksimum” (w cudzysłowie, bo dla mnie „maksimum” to po prostu małżeństwa) ma być ponoć sposobem na to, by jeszcze długo, długo nie dostać nic. Rzecz jasna można się spierać, czy lepsza jest metoda małych kroków, obarczona niebezpieczeństwem zatrzymania się na pierwszym (na zasadzie: no to macie, czego chcieliście i chciałyście, a teraz do widzenia), czy jasne artykułowanie swoich postulatów i podkreślanie, że jakiekolwiek minimum to tylko początek drogi. Tyle że między szukaniem spisków a niezgodą na metody działania jest spora różnica.

Teoria numer dwa sprowadza aktywistów i aktywistki do pozycji naiwnych ofiar szczwanych polityków i polityczek. W skrócie chodzi o coś podobnego jak z zawodowymi gejami – oto zły Ruch Palikota i jeszcze gorsze SLD (albo odwrotnie) wykorzystują nas do budowania kapitału politycznego. W roli „złego” może zresztą wystąpić każda partia, która zgłosi swój projekt, choćby i najlepszy, a której zupełnym przypadkiem nie lubimy. W końcu nie może być tak, że nasze prawa chce nam dać ten podły antyklerykał Palikot i ta agentka Grodzka (naprawdę coś takiego przeczytałam o Ani na jednym z naszych forów) czy ci wstrętni komuniści. Co to, to nie, takiego rozwiązania to my nie poprzemy, w końcu będzie to jednoznaczne z poparciem tych partii. Oczywiście nie mam złudzeń co do polityków i polityczek, i tego, jak bardzo im (nie) zależy na naszym dobru. Tyle że zupełnie nie pojmuję, jakie ma znaczenie, kto zgłasza projekt, który ułatwi mi życie. Tak, ma, jeśli chodzi o szanse jego uchwalenia. Ale obrażać się nań, bo nie wyszedł spod tej ręki, co trzeba? W tym akurat sensu za grosz nie widzę.

Teoria numer trzy jest taka, że większość sejmowa zupełnie słusznie nie dopuściła do pierwszego czytania projektów RP, SLD i strony społecznej, ponieważ są one najzwyczajniej w świecie niedobre. A czemu są niedobre? Bo są niekonstytucyjne. A czemu są niekonstytucyjne? Bo tak mówi PO (i PiS, i SP, ale nimi nikt się aż tak bardzo nie przejmuje). To samo PO, którego jeden członek niedawno pokazał swój projekt, ponoć dla odmiany konstytucyjny, a drugi stwierdził, że to, co zrobił jego kolega jest tak samo niekonstytucyjne jak pomysły konkurencyjnych partii, bo wszystko, co ma „związki partnerskie” w nazwie takie jest i już. Do czego zmierzam? Że Konstytucja niejedno ma imię. A konkretnie ma takie, jakie jest w danym momencie dla powołującego się na nią wygodne. Próbkę tego można było zaobserwować już podczas obrad Komisji Ustawodawczej, która opiniowała projekty ustaw o związkach. Członkowie i członkinie dostali dwie opinie – jedną pozytywną, doktora UW, jedną niejednoznaczną, doktora KUL-u. Oparli się jedynie na tej drugiej, a konkretnie na jej fragmentach o negatywnym wydźwięku.

Teoria numer cztery mówi, że głośne domaganie się swoich praw nie ma żadnego wpływu na to, czy związki partnerskie będą, czy nie. Ewentualnie, jeśli ma, to wyłącznie negatywny. Jak zatem należy, według jej zwolenników i zwolenniczek, owe związki „załatwić”? Otóż należy pracować u podstaw. Być miłym dla sąsiadki i sympatyczną dla pana w sklepie. Jakie to ma przełożenie na politykę? Ponoć takie, że za społeczną akceptacją idą ułatwienia prawne. Nie mam pojęcia, skąd się ów pomysł wziął, bo ile bym nie myślała, to nadal nie jestem w stanie wymienić choć jednej ustawy, która się pojawiła i przeszła tylko i wyłącznie z powodu społecznej akceptacji. Jestem za to przekonana, że niezależnie od tego, jak bardzo może nam ułatwić życie praca u podstaw, bez głośnej artykulacji postulatów wiele nie zdziałamy. Nie dalej jak w 2006 roku ówczesny wicemarszałek Sejmu Wojciech Olejniczak stwierdził, że osoby niehetero nie mówią nic o związkach partnerskich, w związku z czym jego partia nie będzie się tą kwestią zajmować. Jakkolwiek to stwierdzenie, szczególnie w wydaniu członka partii, która dwa lata wcześniej projekt ustawy o związkach miała, mogłoby się wydawać irytujące, to jednak było ono też w dużej mierze prawdziwe. Aż do 2009 roku, kiedy związki stały się głównym hasłem warszawskiej Parady Równości, mówiliśmy i mówiłyśmy o nich po prostu mało. A gdy w końcu zaczęliśmy i zaczęłyśmy – proszę bardzo: w ostatnich latach powstały już cztery projekty (w poprzedniej kadencji jeden, w tej trzy), kolejny jest w drodze, i to w wydaniu pana, którego jeszcze rok temu nikt by nie podejrzewał o nawet mikro zainteresowanie rozwiązaniem naszych problemów. Jest w tym rzecz jasna sporo (jeśli nie wyłącznie) gry politycznej, ale przynajmniej udało się doprowadzić do tego, że otwarcie przeciw są jedynie PiS, SP i Gowin.

Teorii i teoryjek jest rzecz jasna więcej, choć tak odlotowych jak te o zawodowych gejach i biednych aktywistach i aktywistkach ślepo zapatrzonych w partyjki od projektów chyba już nie. Choć może pojawią się w komentarzach do tego tekstu, na co po cichu liczę. A póki co będą wnioski, a konkretnie jeden. Temat związków jest na dłuższą metę nudny i frustrujący, nawet bez naszych dodatków. Co gorsza, owej nudy i frustracji będzie więcej, bo związki to zabawa na lata, nie na miesiące. Żeby się więc dodatkowo nie denerwować jakimiś rzekomymi spiskami i innymi takimi, warto po prostu wiedzieć, o co chodzi. I, szczęśliwie, coraz więcej osób nie ogranicza się do tego, co mówią partie czy media (a potrafią mówić naprawdę straszne głupoty), tylko po prostu zagląda projektów. Co fajnie widać i po dość chłodnym przyjęciu propozycji Dunina, i po miażdżącej krytyce pomysłów Żalka. Jasne, że można się irytować tym, że ci i te, którzy i które dostają pieniądze za znajomość takich rzeczy i rzetelne przekazywanie informacji, niekoniecznie dobrze wywiązują się ze swoich obowiązków. I że jedyne, co można z tym zrobić, to dokształcić się samodzielnie. Z drugiej jednak strony, komu ma bardziej zależeć na związkach, jak nie nam. A skoro zależy, to trudno, od siebie też trzeba coś włożyć. Samo się nie zrobi.