Iwaszkiewicz i inni

Wojciech Śmieja - "Literatura, której nie ma"

Dodano: 21.01.2011, Aktualizacja: 21.01.2011

Wydawać by się mogło, że literatura gej-les na dobre osadziła się w polskim pejzażu, nie sposób już zliczyć wszystkich książek o tej tematyce, które w ciągu ostatnich pięciu lat ukazały się na rynku, zarówno jeśli chodzi o tłumaczenia, jak i rodzimą produkcję. A jednak wbrew pozorom to osadzenie jest wyjątkowo płytkie, skoro dostajemy dopiero drugą propozycją książkową omawiającą ten fenomen.

Wydawać by się mogło, że literatura gej-les na dobre osadziła się w polskim pejzażu, nie sposób już zliczyć wszystkich książek o tej tematyce, które w ciągu ostatnich pięciu lat ukazały się na rynku, zarówno jeśli chodzi o tłumaczenia, jak i rodzimą produkcję. A jednak wbrew pozorom to osadzenie jest wyjątkowo płytkie, skoro dostajemy dopiero drugą propozycją książkową omawiającą ten fenomen. Jest nią „Literatura, której nie ma. Szkice o polskiej literaturze homoseksualnej” Wojciecha Śmiei. Pierwsze było „Homo niewiadomo” Błażeja Warkockiego z 2007 r. O ile jednak Warkocki skupił się na współczesnych pisarzach i pisarce (Grzegorz Musiał, Izabela Filipiak), do tego sporo miejsca poświęcając twórcy wcale nie tak oczywistemu w kontekście homoseksualizmu (Andrzej Stasiuk), o tyle Śmieja zapuszcza się w rejony bardziej odległe w czasie, zaczynając od pisarza najbardziej kanonicznego w tym kontekście – Jarosława Iwaszkiewcza. Homo-literatura Zacząć trzeba od samego pojęcia „literatura homoseksualna”, które wciąż wywołuje kontrowersje. Śmieja we wstępie wyjaśnia: „Dla wielu ludzi pytanie o seksualność literatury wydawać się może obrazoburcze. Niemniej jednak tematyka miłości, pożądania i seksualności jest wszechobecna: począwszy od Pieśni nad pieśniami i Iliady, poprzez lirykę miłosną trubadurów i Ulissesa Jamesa Joyce'a, aż po twórczość Michela Houellebecqa czy Elfriede Jelinek. Na dobrą sprawę ma...   ( Pozostało znaków: 6084 )