Rozdajemy książki "Alan Cole nie jest tchórzem"!

Queer.pl czy konkurs został rozstrzygnięty?

Odpowiadając na pytanie jaką radą podzieliłabym się z osobą której rodzina nie jest tolerancyjna powiedziałabym że szczęście znaleźć można nie tylko wśród rodziny, choć wiadomo że jest to element życia który ciężko zastąpić. Odpowiedź nigdy nie jest taka sama, każda sytuacja różni się od siebie . Trzeba zacząć od tego że każdy człowiek jest inny, czasami pozory lubią mylić a co więcej, możemy nie znać osób z którymi jesteśmy najbliżej. Takim przykładem często okazuje się rodzina. Zapewnie osobie ze środowiska lgbt przed coming out'em powiedziałabym właśnie to. Żeby nie oceniał pochopnie jeśli sam nie chce być oceniany. Chcę powiedzieć że rodzina może cię zaakceptować nawet kiedy myślisz  że nie jest tolerancyjna, nigdy nie możesz być pewien.Może nie jest to duży procent, ale czasami osoby na pozór sceptycznie nastawione do środowiska lgbt okazują się wybrać miłość do swoich dzieci i stawiają na akceptację. Oczywiście każdy chce być zaakceptowany i jeśli nie sprzyja nam to szczęście posiadania akceptacji wśród rodziny, sytuacja jest kiepska, szczególnie kiedy nie mamy oparcia w nikim innym. Moją radą byłby chyba czas. Właśnie on jest tutaj najważniejszy choć nie gwarantuje późniejszej akceptacji. Myślę jednak ze czas łagodzi napięte stosunki i pozwala przyzwyczaić się do sytuacji.

Będąc samemu młodą osobą lgbt odgraniczoną w pewnym stopniu przez rodzinę przez wspieranie mojego "związku" z przyjacielem (również homoseksualnym), pytanie staje się jeszcze bardziej pokręcone, ale po czterech latach, chyba jesteśmy coraz dalej!!

Być z siebie dumnym? Nah, przecież niczym się nie różnimy. To część wspaniałości ludzkiej osobowości, nie zmienia tego, jakim człowiekiem jesteś, a jeśli ktoś po tym określa twoją wartość, to...może warto poszukać innych przyjaciół? Życie w szafie to nie jest żadne wyjście, a przynajmniej na dłuższą metę, sprawi, że będziesz czuł się gorzej niż w najgorszym friendzone ze swoją heteroseksualną koleżanką z pierwszej liceum czy żonatym nauczycielem polskiego.

WSZYSCY TUTAJ JESTEŚMY RODZINĄ. Możesz dołączyć do którejś, założyć własną, bo w tym środowisku piękne jest to, że jesteśmy dla siebie wspierający: a rodzina ,,dobrana" to ta, która kocha naprawdę bez względu na wszystko - i może być silniejsza niż niewiadomo jak mocne biologiczne więzi.
Jesteś o wiele silniejszy niż myślisz, bo jesteś już tutaj. Odkryłeś się. Wiesz, jak ogromny to przełom?
To nie tak, że jesteśmy jedną milionową społeczeństwa. Prawdopodobnie twój matematyk czy kobieta, od której kupujesz frytki, czuje dokładnie to samo. Ale niestety - CZASEM TCHÓRZYMY :)
Dlatego tak ważne jest, by unosić wysoko głowę i być otwartym w tej kwestii. Świat sam się nie zmieni.

Mogę wręcz na świeżo odpowiedzieć na pytanie, gdyż sama jestem nastolatką, która w grudniu ubiegłego roku zrobiła coming out przed rodzicami. Gdybym miała powiedzieć coś wartościowego innym młodym ludziom, brzmiałoby to tak:
Przyjdą takie dni, kiedy pomyślisz, że twoja mama i twój tata nie kochają cię dostatecznie mocno, ponieważ nie akceptują cię takim, jakim jesteś. Będzie czas, kiedy będziesz płakać cicho w łazience i buntować się, wracając późno do domu. Będą też miesiące, kiedy, mimo że mieszkasz z mamą pod jednym dachem, nie zamienicie ani słowa. Będziesz przekonywać siebie, że już ich nie kochasz, bo za bardzo będzie bolała myśl o tym, że to oni mogą nie kochać dłużej ciebie. Pozwól sobie na płacz. Pozwól na gniew, bezradność, ciszę, nienawiść. Niech te wszystkie uczucia przejdą przez ciebie. Walcz z własnym poczuciem zażenowania i nie daj wmówić sobie, że powinieś się zmienić. Ale przede wszystkim daj czas tym, którzy cię kochają, ponieważ na pewno kochają cię nadal, choć martwią się tym, czym nie powinni i są surowi, bo nie wiedzą jak inaczej zareagować. Oni nie mają wzorca, a twój coming out jest dla nich nową sytuacją. Przypomnij sobie jak ty reagujesz na nowe sytuacje: strachem, złością. Ale to wszystko mija z biegiem czasu.
Daj im czas. Przeżywaj wszystko, ale nie myśl, że to koniec waszej relacji. Być może tygodnie, które im dajesz wydają ci się ciągnąć latami. Daj im tyle czasu, ile tylko potrzebują, a w chwili, kiedy czujesz, że jest na to odpowiedni czas edukuj mało natarczywie i pokaż, że nic się nie zmieniło w Tobie oprócz tego, że powiedziałeś im te kilka słów: "mamo, tato, jestem lesbijką/gejem/bi/chłopakiem/dziewczyną".

Odpowiadając na pytanie jaką radą podzieliłabym się z osobą której rodzina nie jest tolerancyjna powiedziałabym że szczęście znaleźć można nie tylko wśród rodziny, choć wiadomo że jest to element życia który ciężko zastąpić. Odpowiedź nigdy nie jest taka sama, każda sytuacja różni się od siebie . Trzeba zacząć od tego że każdy człowiek jest inny, czasami pozory lubią mylić a co więcej, możemy nie znać osób z którymi jesteśmy najbliżej. Takim przykładem często okazuje się rodzina. Zapewnie osobie ze środowiska lgbt przed coming out'em powiedziałabym właśnie to. Żeby nie oceniał pochopnie jeśli sam nie chce być oceniany. Chcę powiedzieć że rodzina może cię zaakceptować nawet kiedy myślisz że nie jest tolerancyjna, nigdy nie możesz być pewien.Może nie jest to duży procent, ale czasami osoby na pozór sceptycznie nastawione do środowiska lgbt okazują się wybrać miłość do swoich dzieci i stawiają na akceptację. Oczywiście każdy chce być zaakceptowany i jeśli nie sprzyja nam to szczęście posiadania akceptacji wśród rodziny, sytuacja jest kiepska, szczególnie kiedy nie mamy oparcia w nikim innym. Moją radą byłby chyba czas. Właśnie on jest tutaj najważniejszy choć nie gwarantuje późniejszej akceptacji. Myślę jednak ze czas łagodzi napięte stosunki i pozwala przyzwyczaić się do sytuacji.

Panie Krzysztowie..Zgadzam się..To prawda...❤????

Jaką radę dałbyś lub dałabyś młodej osobie LGBTQ, której rodzina nie jest akceptująca?

Zawsze bądź sobą. Nie zmieniaj się nigdy w osobę, która nie będzie szczęśliwa sama ze sobą. Bądź dumny z siebie, tak jak cała nasza społeczność jest dumna z Ciebie i Ci kibicuje i Cię wspiera, nawet jeśli o tym nie wiesz.
Poszukaj pomocy. Mała miejscowość to nie przeszkoda. Wystarczy chcieć.

Pamiętaj też: jeśli nie kochasz siebie, to jak, do cholery, możesz kochać kogoś innego

Hmmm... Najważniejsze to mieć kogoś kto wie o naszej sytuacji, przy kim można wyrzucić z siebie wszystkie negatywne myśli. Ważne też jest rozeznanie jakie organizacje mogą pomóc takim osobom, gdzie w najgorszym wypadku można znaleźć nowy dom. No a poza tym trzeba z rodziną rozmawiać na spokojnie o tolerancji i akceptacji, warto sięgnąć po książki w tej tematyce, artykuły, wskazać sławne osoby które wspierają LGBTQ. Bardzo często nietolerancja bierze się z mylnego obrazu; jak byłam dzieckiem w tv pokazywali paradę równości, osoby ubrane pankowo, z mnóstwem kolczyków, mrocznym makijażem, zachowanie ich było obleśne, machali językami, ocierali się o siebie nawzajem. Dopiero po latach zaczęłam zgłębiać temat; i wyszło że lgbt może być każdy, że to normalni kochający się ludzie, którzy chcą jedynie mieć takie same prawa jak inni.

s_saudade:
Wprowadzam poprawki, bo ze zmęczenie wkradly się błędy, a nie widzę możliwości edycji bądź usunięcie komentarza.

Powiedziałbym takiej osobie, żeby się nie przejmował, nie każdego da się zmienić, a na świecie jest tylu wspaniałych, tolerancyjnych i empatycznych osób, że prędzej czy później spotka kogoś życzliwego na swojej drodze i wszystko się ułoży ?