Wtorek, 18.12.2012, Aktualizacja: Środa, 18.12.2013
Ranking: Dziesięć razy Krystyna Janda
Tęczowe role z okazji urodzin
Jest fenomenem! Śpiewa, gra, reżyseruje, pisze bloga i prowadzi dwa teatry. Dokładnie trzydzieści pięć lat temu dzięki roli w „Człowieku z marmuru” usłyszała o niej cała Polska. Od tamtego czasu nie oddała pozycji jednej z najważniejszych aktorek, ale też wciąż wzbudza sprzeczne reakcje. Za to społeczność LGBT ją uwielbia i pozostaje wierna od lat. W 2007 roku została wyróżniona Hiacyntem dla zasługi na rzecz tolerancji, równouprawnienia i walki z dyskryminacją.
Przypominamy tekst Krzysztofa Tomasika z okazji 60 urodzin aktorki.
- Krzysztof Tomasik -
Krystyna Janda skończyła właśnie 60 lat. Z tej okazji przypominamy jej dziewięć ról, które są w jakiś sposób związane z kulturą LGBT i jedną, która nie doszła do skutku. Czyli ranking 10 razy Janda.
1O. PŁYNĄCE WIEŻOWCE
W 2008 roku na portalach filmowych pojawiła się informacja o planowanej realizacji filmu „Płynące wieżowce” debiutanta Tomasza Wasilewskiego. Miała to być opowieść o Kubie (Szymon Czacki), młodym chłopaku, który pewnego dnia odkrywa w sobie fascynację innym mężczyzną – Michałem (Tomasz Tyndyk). W roli matki Michała wystąpić miała właśnie Krystyna Janda, obok m.in. Ewy Kasprzyk, Agaty Buzek i Romy Gąsiorowskiej. Niestety, nie udało się zebrać pieniędzy i produkcja nie ruszyła. Teraz Wasilewski, który w międzyczasie zrealizował „W sypialni” (2012) wrócił do tego projektu. Film jest właśnie w trakcie realizacji, ale już w innej obsadzie.
9. CZŁOWIEK Z MARMURU (1976), reż. Andrzej Wajda
Rola od której wszystko się zaczęło. Postać reżyserki Agnieszki, która realizuje film dokumentalny o przodowniku pracy Mateuszu Birkucie, do dziś pozostaje jednym z najważniejszych dokonań Jandy. Do tej pory takich kobiet w polskim kinie nie było – energicznych; gotowych do walki o ideały; spełniających się pracy, a nie życiu osobistym; eksponujących swą androgyniczność. Krytyczka filmowa Maria Kornatowska uznała wręcz, że Agnieszka to „właściwie młodzieniec w damskim przebraniu, a i to niezupełnie, bo dżinsowe spodnium eksponuje raczej chłopięcość niż dziewczęcość ruchów i sposobu bycia. Nawet parasol, z którym się nie rozstaje (pomijając freudowskie asocjacje) stanowi wybitnie męski ... ( Pozostało znaków: 7004 )
Ten artykuł został przeniesiony do archiwum
Możesz uzystkać dostęp do wszystkich archiwalnych newsów i artykułów zostając abonentem usługi Przyjaciel Queer.pl Twoja opłata pomoże nam w utrzymaniu portalu Queer.pl.
Uzyskaj dostęp
Zostań abonentem Przyjaciel Queer.pl by czytać materiały bez bez ograniczeń.
Autor
Krzysztof Tomasik
Stały publicysta Queer.pl, badacz polskiego homoseksualizmu, biografista
Autor książek "Homobiografie" (2008) i "Gejerel" (2012), redaktor zbioru PRL-owskich reportaży "Mulat w pegeerze" (2011). Na Uniwersytecie Krytycznym Krytyki Politycznej w Warszawie prowadzi zajęcia z cyklu "Inna strona polskiego kina", wraz z Mariuszem Kurcem współgospodarz programu "Lepiej późno niż wcale" w radiu Tok Fm.
Powiązane
Wtorek, 16.12.2014 Naj, naj, naj 2014 – filmy 
Piątek, 22.09.2017 Kino na literę B klasy deluxe 
Wtorek, 13.12.2016 Naj 2016 - KULTURA 
Środa, 24.06.2015 Robin Williams jako żonaty gej 
Środa, 13.05.2015 Cate Blanchett: miałam wiele związków z kobietami Inne tematy
