Piękna katastrofa

Xavier Dolan, cudowne dziecko kina LGBT, wszedł w nową fazę: stał się nieznośnym nastolatkiem kina LGBT. I jak to nastolatek – zaczął sprawiać problemy. Po dwóch znakomitych filmach, „Zabiłem moją matkę” i „Wyśnione miłości”, najwyraźniej postanowił poeksperymentować. Do tego dostał chyba sporo większy budżet – przynajmniej tak to widać na ekranie. Zaszalał więc i stworzył dzieło, które okazuje się tak zwaną „piękną katastrofą”. Skrojony z epickim rozmachem film miał zapewne zapierać dech w piersiach wysublimowanym pięknem, tymczasem po jakimś czasie zaczyna nużyć, zwłaszcza że trwa ponad dwie i pół godziny. Ale i tak warto się wybrać do kina. To pierwsze podejście Dolana do arcydzieła. Nieudane, ale interesujące. Xavier tym razem dał się ponieść fantazji i chyba aż za bardzo uwierzył we własny geniusz. Laurence i Fred Laurence Alia (Melvil Poupaud, znany m.in. z roli umierającego na raka geja w filmie „Czas, który odchodzi” Francois Ozona) jest przystojnym mężczyzną po trzydziestce. Pracuje jako wykładowca literatury. Od kilku lat ma dziewczynę Fred (Suzanne Clement) – jej osobowość jest równie oryginalna i ekscentryczna jak imię. Pewnego dnia Laurence mówi Fred, że tak naprawdę jest kobietą i chciałby żyć w zgodzie ze swoją płciową tożsamością. Fred jest kompletnie zaskoczona, Laurence wydaje się zdecydowany. Widać, że wszystko ...   ( Pozostało znaków: 5833 )