W imię dumy

Łukasz Maciejewski o "Dumnych i wściekłych"

Dodano: 05.03.2015, Aktualizacja: 11.03.2015

Na przedpremierowym seansie „Dumnych i wściekłych” w kinie „Muranów” przypadkowo usiadłem obok pary, dziewczyny i chłopca. Przed projekcją, kątem ucha dochodziły do mnie jakieś uśmieszki, żarciki, że „to znowu o pedałkach”. Wyciąganie telefonów, esemesy. „Chyba zaraz się przesiądę” - pomyślałem. Po kwadransie sąsiedzi zostali kupieni. Napisy końcowe, dziewczyna i chłopiec zapłakani. On bardziej niż ona. Ocierają oczy, bez zawstydzenia, uśmiechają się. Kino czyni cuda.

- Łukasz Maciejewski - „Dumni i wściekli” Matthew Warchusa, film pokazany po raz pierwszy na festiwalu w Cannes, błyskawicznie stał się jednym z największych, również eksportowych sukcesów kina brytyjskiego oraz laureatem wielu nagród, w tym BAFTY, „British Independent Award”, nominacji do Złotego Globa. Tylko tak niewiarygodne historie mogą być prawdziwe. W „Dumnych i wściekłych” wracamy do lat osiemdziesiątych, strajku górników w Walii - w najbardziej dramatycznym momencie eskalacji protestu zyskali pomoc z najmniej oczekiwanej strony: od gejów i lesbijek z Londynu. W 1984 roku Krajowy Związek Górniczy w Wielkiej Brytanii rozpoczął strajk generalny. Miał być sprzeciwem wobec zamknięć kopalń w całym kraju. By stłumić strajk rząd Margaret Thatcher użył wszelkich, również brutalnych metod. Wiele grup społecznych solidaryzowało się ze strajkującymi, byli wśród nich geje i lesbijki z Londynu. „Jesteśmy w podobnej sytuacji, walczymy z rządem Thatcher, z policją, z agresywnymi mediami” - twierdzili aktywiści. Grupa określiła się jako „Lesbijki i Geje Wspierający Górników” (Lesbian and Gays Support the Miners) i rozpoczęła szeroko zakrojoną akcję zbierania pieniędzy na rzecz strajkujących. Okazało się jednak, że obdarowani wcale nie chcą przyjąć prezentów, wstydzą się, być może boją. L...   ( Pozostało znaków: 5612 )