Wybory prezydenckie: "Ta ostatnia niedziela"

Kandydat Trzaskowski nie jest ani kandydatem lewicowym, ani progresywistą. (Dla przypomnienia: kandydat lewicowy oraz progresywista już udział w wyborach zakończył, a odcinek ten sponsorowała liczba dwa przecinek dwadzieścia dwie setne). Jest centrystą, reprezentującym partię liberalno-konserwatywną. Spinam twarzoczaszkę i wertuję, grzebię, przeczesuję archiwum lokalne swojego umysłu w poszukiwaniu jakichkolwiek argumentów będących w stanie wysunięcie wobec kandydata Trzaskowskiego takiego oczekiwania uzasadnić i, jak okiem sięgnąć, nie znajduję. Jest dla mnie jasne, że w trosce o głosy progresywistyczne kandydat Trzaskowski wolałby pytania o adopcję nigdy nie usłyszeć i na nie nie odpowiadać, niemniej kiedy takie pytanie - niewątpliwie obliczone na efekt - padło, kandydat Trzaskowski odpowiedział zgodnie z prawdą, orzeźwiająco unikając zresztą typowo platformerskiego chowania głowy w liberalny piasek: "jestem przeciw".

Jako progresywista naturalnie wolałbym widzieć w kandydacie Trzaskowskim endorsera równości małżeńskiej oraz adopcyjnej. Rzeczywistość wygląda jednak inaczej: kandydat Trzaskowski to po prostu kandydat Trzaskowski, reprezentant partii liberalno-konserwatywnej, któremu nie tylko mentalnie, ale i organicznie bliżej do mundurku elitarnej szkoły niż ulicznej antyfaszysterki. Czy jednak mamy do czynienia oszustwem, złamaniem słowa, sprzeniewierzeniem się ideałom? Nie mamy. Program kandydata Trzaskowskiego jasno zapowiada inicjatywę ustawodawczą na płaszczyźnie związków partnerskich, a jego publiczne wypowiedzi mniej lub bardziej autentyczny - brak mi narzędzi, aby to oceniać - entuzjazm w kierunku udzielania ślubów parom jednopłciowym. Nie uważam takiego pakietu postaw za kombo wyśnione, ponieważ, w przeciwieństwie do typowego dla centrystów wybiórczego postrzegania praw człowieka, mam zwyczaj pojmować je całościowo. Wyrzucanie kandydatowi Trzaskowskiemu niezadowalającego oddania ciałem lewicowego pomnika, ba! - obrażanie się na ten fakt i grożenie w następstwie bojkotem drugiej tury wyborów jest jednak nie tylko dziecinne i nierozsądne - jest egoistyczne.

Owszem, znów stajemy przed faktem częściowo - mieliśmy bowiem swojego kandydata, który został w powszechnym głosowaniu zrównany z ziemią - dokonanym, otrzymując wybór pomiędzy wąsatymi fajtłapami a zaślinionymi fanatykami i owszem, po raz kolejny wąsate fajtłapy wychodzą z założenia, że mają nasz głos za free i starać się o niego nie muszą. Jakkolwiek konstatacja ta nie jest łatwa, do pewnego stopnia mają rację. Alternatywą wobec kandydata Trzaskowskiego jest bowiem kandydat Duda, zaśliniony fanatyk, odmawiający osobom nieheteronormatywnym człowieczeństwa i pompujący pulchną rączką kolejne litry nastoletniej samobójczej krwi do przydomowej sadzawki kapitału politycznego.

Rozdzieranie szat o słowa kandydata Trzaskowskiego o adopcji nie broni się również na płaszczyźnie czytania rzeczywistości. Za dwa lata upłyną dwie dekady (!) od pierwszej nieudanej inicjatywy ustawodawczej dotyczącej wprowadzenia w Polsce związków partnerskich. Biorąc pod uwagę fakt, że pomimo rosnącego poparcia społecznego wciąż ich nie ma, a prawdziwa rozmowa o równości małżeńskiej nawet się nie rozpoczęła, od jakiejkolwiek przymiarki do adopcji przez pary nieheteronormatywne dzieli nas dystans podobny temu pomiędzy fabułami "Walki o ogień" a "Star Wars". Tak, kropla drąży skałę i za żadne skarby nie należy odpuszczać mozolnej edukacji równościowej, ale rzut oka nieuzbrojonego na współczesną Polskę każe zakładać, że jakakolwiek adopcja jednopłciowa przed rokiem 2040 będzie pozytywnym zaskoczeniem. Pozwolę sobie - karygodnie, wiem - zacytować w tym miejscu samego siebie z wczorajszej dyskusji na ten sam temat z anglojęzycznym mieszkańcem Bielska-Białej: "There's no principle in betting actual lives on hitting the Moon with a slingshot". Można się na ten stan rzeczy wściekać - i należy! - oraz zakasać rękawy do ciężkiej, niewdzięcznej roboty - i trzeba! - ale obrażać się za to na kandydata Trzaskowskiego nie wolno, bo to nie jego wina. Ani nie moja. Ani nie moich przyjaciół. Ani Twoich. A zarówno mnie, jak i im zgotujesz Budapeszt w Warszawie, bogoojczyźniany neo-PRL oraz proboszcza z ONR po kolędzie, jeśli obrazisz się na największą od pięciolecia - i być może ostatnią - szansę na wstawienie demokratycznego buciora w domykające się pisowskie drzwi.

Wesprzyj Queer.pl - najstarszy portal LGBT w Europie

Dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy własnego głosu w Internecie. Daliśmy radę przez 24 lata - z Waszą pomocą przetrwamy także ten ciężki okres. Równocześnie utrzymanie takiego projektu jeszcze nigdy nie było tak trudne.

Zobacz jak wspomóc QUEER.PL

Wszystkie Twoje jałowe, wyborcze popołudnia, głosowania na mniejsze zło, krzyżyki obrzydzenia przy Komorowskim, Tusku, Gronkiewicz-Waltz, wszystkie wyszeptane przez Ciebie „przeciw” zamiast „za”, zagryzanie zębów, wymioty nad urną – wszystkie te niedziele upokorzeń miały znaczenie wyłącznie o tyle, że doprowadziły Cię do tej niedzieli ostatecznej, rozstrzygającej wojnę cywilizacji. Jeśli tym razem odpuścisz, jeśli jest to dla Ciebie o tę jedną niedzielę zbyt wiele - wszystkie poprzednie, a wraz z nimi lata gasnącej nadziei i połykania łez stracą znaczenie. Jest tylko ta, ta ostatnia. Dalej nie ma nic.