Wasza opowieść wigilijna

Nam z Jakubem się udało! Od ponad 13 lat razem :) Rodziny zawsze nas wspierały i to dla wszystkich oczywiste, że jesteśmy ich częścią. Życzymy wszystkim osobom lgbt+ akceptacji i dużo miłości wokół!

Patrycja
U nas problem istnieje od dwóch lat. W zeszłym roku moja rodzina nie życzyła sobie nas razem przy wigilijnym stole. W sumie największy problem miały dwie osoby: mój brat, który nie uważa się za homofoba, ale "nie lubi mojej dziewczyny" oraz mój siostrzeniec, który jest nietolerancyjny. Posłuchaliśmy i dostosowaliśmy się do ich życzeń. Na Wigilię poszłam sama. Po czym czekała nas kolacja u mojej dziewczyny gdzie sytuacja wygląda zupełnie inaczej. Dla nich również nasz związek był zaskoczeniem, jednak nigdy nie odczuliśmy żadnej niechęci wobec nas. W swoim rodzinnym domu spędziłam niewiele czasu, gdyż połowa rodziny przyszła spóźniona a rodzina mojej dziewczyny cierpliwie czekała na mnie z kolacją.

Postanowiłyśmy, że po kolacji około godziny 21:00 wpadnę jeszcze do mamy na chwilkę - tym razem już z moją dziewczyną. Wyszła ogromna spina, bo niektórzy członkowie mojej rodzinki wyrazili sprzeciw wobec tej sytuacji.  Padło kilka wulgaryzmów pod naszym adresem i ogólnie zostałam nazwana patologią i strasznie wszystkim zepsułam święta. Mój brat praktycznie przez rok czasu nie odzywał się przez to do mnie i do mojej mamy. O siostrzeńcu nie warto nawet pisać.  W tym roku postawiłam ultimatum swojej rodzinie! Kiedy padło pytanie czy mogłabym przyjść sama na wigilię odpowiedziałam "nie".  Przychodzę z moją ukochaną albo nie przychodzę wcale. Oczywiście mój brat oświadczył, że towarzystwo mu nie odpowiada i nie zasiądzie do stołu. Siostrzeniec napisał, że skoro ja zepsuje mu święta to on zepsuje mi cały rok i zakaże kontaktów swojej mamie i swojemu rodzeństwu ze mną. Młody rzadko bywa w domu, ale wszyscy zawsze robią to co on postanowi. Taki terrorysta troszkę. No cóż odpisałam że przychodzę razem ze swoją dziewczyną i że mama powiedziała, że w tym roku święta są dla wszystkich. Jednak siostra postanowiła zrobić święta u siebie i nie przyjść ze swoją gromadką , brat też się udał do niej na wieczerzę a ja uslyszałam, że to moja wina bo mogłam do  siostrzeńca zadzwonić i porozmawiać. Poszłyśmy na wigilię ja i moja narzeczona i jej dwójka dzieci jednak atmosfera była grobowa. Przec cały czas czuć było napięta atmosferę i chciałam po prostu zniknąć. Jedyną osobą która pozytywnie mnie zaskoczyła był to mój tato, który złożył mi piękne życzenia pełne akceptacji. Były łzy ale te były że szczęścia nie jak cała reszta tych smutnych. Jednak i przy wigilijnym stole padły słowa, że "towarzystwo mogłoby być lepsze". Wydaje mi się,  że już nigdy tego nie zrobię bo przez cały czas czułam się okropnie jakbym to ja była winna.


Oczywiście atmosfera u mojej dziewczyny całkiem inna. U niej dziewczyny również były łzy lecz w momencie kiedy jej rodzice życzyli nam pełnej akceptacji przez moją rodzinę, żeby pokochali moja narzeczoną tak jak oni pokochali mnie, żeby traktowali ją jak członka rodziny tak jak oni traktują mnie.

Nie widzę żadnych szans na taki cud więc chyba sobie odpuszczę wigilijne spotkanie z moimi bliskimi. Nie zrobiliśmy krzywdy nikomu a wręcz przeciwnie zawsze staramy się pomagać jeśli zachodzi taka potrzeba. Ale dość już takiego traktowania, dość ciągłej krytyki i ciągłej walki o akceptację. Dlatego nie chcemy być już częścią takich sytuacji kiedy czujemy się niewidoczne. Kiedy traktuje się nas jak powietrze. A członkowie mojej rodziny tak robią. Siostrzeniec potrafi wejść do domu i powiedzieć  cześć podkreślając i zdrobniając moje imię i udać,  że nie widzi mojej dziewczyny. Ona nie jest niewidzialna. Ale on to robi tylko dlatego, żeby podkreślić całkowity brak akceptacji. Nie godzę się już więcej na takie zachowanie. Już dość. To były ostatnie święta kiedy czułam się niewidzialna.