Ciemna strona dulszczyzny: igranie z płciwem

- Witold Jabłoński - Rzecz oczywista, że w społeczeństwie, gdzie przede wszystkim liczyły się pozory przyzwoitości i panowało powszechne zakłamanie, musiało się wytworzyć swoiste podziemie seksualne, nieistniejące oficjalnie, lecz stanowiące zakulisowe tło dla mieszczańskiego teatru hipokryzji. Owe zakazane rewiry pociągały nie tylko zbuntowanych artystów, ale także lekarzy mających aspiracje naukowe. Jednym z takich mimowolnych demaskatorów był doktor Stanisław Kurkiewicz (1867-1921), sławny w swoim czasie krakowski „lekarz chorób wewnętrznych i przypadłości życia płciowego”. Zawahałem się, pisząc „sławny”, gdyż właściwiej byłoby rzec: „osławiony”, nie cieszył się bowiem uznaniem własnego środowiska, w którym uchodził za megalomana i erotomana, a jego publikacje, wydawane własnym sumptem i sprzedawane w utworzonej przez niego przychodni, otaczała aura „niezdrowej” sensacji. Wielkie nadzieje domorosłego seksuologa, by dorównać dokonaniom Kraffta-Ebinga czy współczesnego mu Zygmunta Freuda, nie spełniły się, pozostając jedynie lokalnym, efemerycznym kuriozum. Szczególną wesołość otoczenia budziło cudaczne słownictwo autora, polegające z grubsza na mechanicznym spolszczaniu obcych pojęć ze sfery erotyki (ocalało zeń i weszło do powszechnego użytku jedynie „szczytowanie”, w miejsce cudzoziemskiego „orgazmu”). O pośmiertnej, acz dwuznacznej popularności dorobku krakowskiego ekscentryka świadczył fakt, że Tadeusz Boy-Żeleński poświęcił mu cały cykl prześmiewczych felietonów („Kurkiewy wielkie i małe” 1924). Dla nas stanowić mogą jednak kapitalne źródło wiedzy o podwójnym życiu danej epoki. W cytatach zdecydowałem się zachować uroczą pisownię oryginału. Na specjalną uwagę zasługuje wszakże przede wszystkim niezwykła terminologia, będąca wymysłem samego autora, lingwisty amatora, nieodrodnego syna Młodej Polski, kiedy wręcz lubowano się w podobnych językowych dziwactwach. Wspaniale brzmiących terminów Kurkiewicza postanowiłem nie wyjaśniać (chyba że uczynił to już autor), pozostawiając ich rozszyfrowanie frywolnej domyślności oraz wiedzy życiowej czytelnika. W swoim fundamentalnym dziele „Z docieków (studyów) nad życiem płciowem – luźne osnowy (tematy)”, a zwłaszcza w części II zatytułowanej „Szczegółowe odróżnienie czynności płciowych” (Kraków 1906) na interesujący nas temat pisze, co następuje: „Jaki jest stan płciowej obyczajności na zewnątrz, tj. widzieć się dający u młodzi szkolnej spośród płci obojga?... Ja nazwałem uczelnie nasze wylęgarnią zepsucia! (…) Gorszenie wzajemne szerzy się w dwojakim kierunku: jako uświadamianie się o prawach życia płciowego w sposób niestateczny, lubieżny, wyobraźnię rozbudzający i jako zły przykład uczynkowy, dawanie przykładu płciowych czynności. Miejscem: ława szkolna lub wychodek; tak w uczelniach chłopców, jak i w uczelniach dziewcząt. (…) Schiller opisuje zdarzenie popełniania samieństwa w każdej ławce wzajemnego przy pomocy przedziurawionych kieszeni w spodniach – i to popełniania podczas (!) ...   ( Pozostało znaków: 12856 )